Nogę za pas i na komisariat.

                                      

    Początek roku, każdego roku, nigdy nie jest dla mass mediów sezonem ogórkowym. Zawsze są jakieś zmiany z nowym rokiem, jakieś podwyżki, czyjeś deklaracje i postanowienia na nowe 12 miesięcy. Jest o czym mówić. W związku z czym niemało mnie zdziwiła informacja, jaką posłyszałem kilka dni temu w jednej z wiodących telewizji informacyjny informacyjnych, może nawet jednoznacznie wiodącej. Otóż gdzieś tam w Polsce, podczas spaceru brzegiem Wisły przy jakimś mieście, policjant po służbie znalazł ludzką nogę. Tak. Owiniętą w folię ludzką nogę. Postawiło mnie to do pionu. Oczywiście że nie pewna krwawość i turpizm. Siłą rzeczy i średniej ogląda się przecież filmy amerykańskie, krew i poodżynane kończyny nie odstraszają czy nie obrzydzają. Postawiło do pionu, bo zastanowiłem się, co to jest za informacja dla przeciętnego obywatela Rzeczpospolitej Polskiej, z uwagi na jej treść. Czy nie lepiej chwilę popatrzeć w chmury i posłuchać choćby warkotu silnika sąsiada, niż skupiać się na czyjejś nodze nad Wisłą? Weźmy jeszcze pod uwagę, że tych często jakże przeciętnych obywateli Rzeczpospolitej Polskiej jest ponad 35 milionów. W związku z czym czy jest to informacja tak istotna dla licznego narodu, by ją przekazywać? Zwłaszcza że sezon informacyjny  - mimo objawienia się kandydatki SLD na prezydenta przecudnej urody, albo tym bardziej w związku z nią – zdecydowanie nie jest ogórkowy? Pani redaktorka zaraz zasugerowała, iż podejrzewa się wstępnie związki nogi z jakimiś porachunkami mafii, czy egzekucją długów. Od siebie pomyślałem, że może to przewodniczący Duda zaczął już udowadniać śląskim posłom, że faktycznie wie, gdzie mieszkają. Można by to łatwo zweryfikować gdyby to znaleziona była ręka, przecież posłowie podnoszę prawicę głosując. No ale niestety była to noga. Cała ta historia przypomniała mi bardzo głośną sytuację z roku chyba 1997. Kiedy to jakiś dróżnik znalazł przy torach pakunek z koszmarnie dużą kasą, co najmniej w milionach liczoną. Żeby był śmieszniej dla vox populi, oddał ją na policję. Został okrzyknięty frajerem roku. Primo dlatego, że kaska fajna była i przy rozsądnym jej użytkowaniu, nikt by się nie dowiedział że on ją skitrał. Secundo dlatego, że za duże prawdopodobieństwo uważane było wówczas to, że pieniądze były pozostawionym jakimś okupem dla mafii. Dróżnik oddając policji zdradził się że on ten okup zaprzepaścił, ergo może być w następnej kolejności znaleziona jego kończyna dolna na przykład nad Wisłą. I zaniesiona na policję.

    Wiele, bo naście lat temu wpadł mi w ręce oprawiony cały rok 1938 tygodnika „Rola”. Tygodnik ów, na co zresztą nazwa wskazuje, był bardzo pszenno – buraczany. Mam tutaj na myśli li nie tylko przysłowiową przaśność ale i stan dosłowny. Jak to pismo branżowe, rolnicze, o pszenicy i burakach było. Tak się jakoś składało, że pszenica i buraki mnie wówczas nie interesowały. Bardzo natomiast zainteresowała mnie działka z ostatniej strony tego pisma. Właściwie bez reszty zaabsorbowała, która to absorbcja trwała do póki nie przeczytałem całego rocznika, czyli cały dzień lub nawet lekko ponad. Coś co dzisiaj określiłoby się kroniką kryminalną, czy kronika wypadków lub jedno i drugie. Bo rzeczywiście wypisane były różne wypadki losowe i rozboje. Trzeba jednak przyznać, że jakoś tak z wielką pieczołowitością i zaangażowaniem. Ktoś się bardzo starał, żeby co tydzień przekazać odpowiednią dawkę tych makabresek i to nadość makabrycznych. Co najistotniejsze opisane były wypadki takie i w sposób taki, że wychodziła z tego tragikomedia. Że i czemu tragi to oczywiste. Komedia natomiast po pierwsze z uwagi na język, jakim je opisano. Rok 1938 to czas kiedy teoretycznie iw centrum mówiono już bardzo współcześnie. Moda nie mogła jednak przemieszczać się wówczas tempem błyskawicy, via facebook. O ile centrum drukowało świeże treści, o tyle pisma z prowincji lub pisane przez ludzi dopiero co z prowincji posiadały jeszcze taki dziwny drzewiejszy styl, który na przykład na poziomie akcentu czynił wypowiedź bardzo zabawną. Zwłaszcza w przypadku relacji kryminalno katastroficznych ten zły akcent czy szyk zdania nadawał wypowiedzi dziwacznego sensu. Po wtóre, charakter tych wypadków był często tak bardzo jakiś – z dzisiejszej perspektywy patrząc – kuriozalny, że nie sposób było się nie zaśmiać i nie pomyśleć, że ktoś człowieka wkręca. Po tej lekturze miałem zresztą bardzo silne wrażenie graniczące z pewnością, iż obecny człowiek znający zdobycze cywilizacyjne od kolebki, znacznie lepiej instynktownie potrafi się wobec tej cywilizacji zachować. Wówczas tych wypadków było krocie i bardzo nietypowych. Współczesnymi oczami patrząc na przykład trudno mi sobie wyobrazić coś co zdarzyło się wówczas, czyli że zderzyła się dwójka młodych ludzi na rowerach i oboje odnieśli śmierć na miejscu. Jest to oczywiście i niestety prawdopodobne, ale w sytuacji gdzie rozmiar pecha obu stron byłby wręcz niewyobrażalny.  Albo przekazana historia rolnika spod jakiejś mieściny. Przejeżdżał przez przejazd kolejowy. Konie odmówiły mu posłuszeństwa akurat pomiędzy dwoma torami. Tak się jakoś zdarzyło, że w tym roku 1938, kiedy chłop stał z furmanką między torami, nagle po obu stronach pojawiły się mknące o centymetry obok zaprzęgu pociągi. Przejechały i odjechały. I co się dalej stało? Koniom nic, furmanowi zdrowotnie też nic ale, uwaga, uwaga…. Napisane były że przez tych kilka sekund, będąc dwudziestolatkiem, doszczętnie osiwiał. Ciekawa wiadomość jak na dwudziestomilionowy kraj. Zafascynowało mnie również doniesienie z Azji Wschodniej. Gdzieś w Indochinach cieśniną przepływał stateczek przewożący masę ludzi z jednej wyspy na drugą. Tak się złożyło, że obok pojawiła się jakaś słynna francuska jednostka pływająca. Wszyscy przewożeni chcieli ten słynny statek zobaczyć. Pobiegli na jego stronę. Zrobił się taki przechył, że stateczek się zanurzył i utonął, wraz z wieloma pasażerami. Z kolei w którymś mieście USA szaleniec ranił nożycami fryzjerskimi 34 osoby. Zastanawiałem się co robiło tych 30 osób, kiedy on ranił 3 pierwsze? Na rodzimym podwórku, wygląda na to, że pewna sytuacja opiewana w filmach, nie była zmyśleniem. Słynne zażyczenie sobie w knajpie by po zawodzie miłosnym orkiestra grała „Ostatnia niedziela” i potem strzelanie sobie w głowę było na porządku dziennym. W zasadzie nie dziennym, ale tygodniowym, w niedzielę. Masa tygodni zawierało tą scenę. Do tego niezliczone ilości wypadków przy czyszczeniu broni. Jak już pisałem, zbierał informacje o tych zdarzeniach ktoś bardzo pieczołowicie i zapamiętale. Może zatem jestem w błędzie ze swoim rozumowaniem.

    Może znalezienie nogi nad Wisłą nie jest taką nieistotną i durną wieścią, może jednak ludzie takowej potrzebują, skoro i w słynnym przedwojniu i dziś takowe przekazywali. Acha. Istotna informacja, czy raczej korekta. Dwa dni później wyczytałem, że owa noga nad Wisłą okazała się, uwaga, uwaga, bardzo wiarygodnie wyglądającą atrapą nogi. Rozumiem że policjant się dokładnie nie przyglądał. Pop pierwsze odpakowując nie chciał zacierać ewentualnych śladów, po wtóre był po służbie. Ale że znana telewizja z tym nie czekała, by się właśnie tak nie wygłupić? Myślę, że jeżeli ktoś za 80 lat wynajdzie między szkatułami jakiegoś pendrive albo zatraconą stronę w sieci właśnie z tą informacją o nodze, będzie się śmiał tak samo, jak ja przy piśmie „Rola” i tłumaczył swoim współczesnym dlaczego to akurat tragikomizm. Albo też to ostatnie nie będzie konieczne.

    O pewnych potrzebach mówi mi od dawna też co innego. Fascynowało mnie zawsze, gdy ojciec opowiadał, jak jako dziecko jeździł oglądać skoki narciarskie w Wiśle. Dawno to było, nie pamiętam już czy chodziło mu taką starą w Wiśle Czarnym, czy poprzednią w Malince, w każdym razie nie tą w centrum. Nie tą w centrum, gdyż długi czas szli od pociągu. Szedł na te zawody od pociągu tłum, który mniej rozprawiał o polityce i gospodarce, a najwięcej o tym, ilu skoczków tym razem wyrżnie o ziemię. I potem podczas zawodów faktycznie jakoby bardziej ich interesowało ilu wyrżnie o glebę, niż wyniki skoków zaliczonych. A dodać trzeba że przy ówczesnej technice skakania wyrżnięcie o glebę było zwykle bez porównania brzemienniejsze w skutki niż dzisiaj.

    W kronice wypadków pisma „Rola” zainteresował mnie jeszcze jeden cykl w ramach kalendarium. Miałem możliwość mianowicie – możliwość, bo nie rozpatruję tego w kategoriach szczęścia lub nieszczęścia – trafienia na rok działalności Maruszeczki, przedwojennego bandyty i wroga publicznego numer 1. Znałem i zapamiętałem go już wcześniej przez to, że ostatecznie ujęto go w moim rodzinnym Bielsku Białej. Co zresztą zawsze mnie fascynowało, w miejscu nazwanym po wojnie i przed wojną może też Placem Wolności. Zidentyfikowano owego Maruszeczkę dajmy na to że wiosną, na północno wschodnim krańcu ówczesnej Polski, gdzieś na Litwie. Albo uciekł z konwoju eskortującego go, albo uniknął złapania. W każdym razie zostawiał trop lub wiedzę jak go szukać i trafiono na niego – według kalendarium – kilka tygodni później trafili na niego gdzieś trochę bardziej na południe. Złapali, ale uciekł, zabijając konwojenta. Za kolejny tydzień pojawił się gdzieś koło Warszawy, zdążył uciec. Potem na Śląsku. Można było wziąć mapę Polski i według tych notek w kalendarium rysować trasę jego ucieczek przed przedwojennym wymiarem sprawiedliwości. Linię, która przybliża go do granic kraju i nie tylko. Poznałem dwie wersje co do finału. Starzy Bielszczanie sprzedawali lekko hollywoodzką. Został namierzony u fryzjera. Pozwolono mu się skończyć obcinać czy golić, po czym wychodząc wdał się w strzelaninę i zginął. Prawie jak Thelma, czy Louis, kurde, o Bonnie i Clyde nie mówiąc. Wikipedia z kolei twierdzi że jako nałogowy alkoholik wdał się w awanturę po pijanemu w Hotelu Pod Orłem i został rozpoznany. Pewne informacje przemawiają za tą wersją, ale są z kolei i w niej nieścisłości nakazujące mi twierdzić, że nie jest do końca wiarygodna. W obu jednak przypadkach było to na Placu Wolności. Jak dla kogo zatem.

    Muszę wyprowadzić psa na spacer. Bez zgrywy i sugestii, zawsze się boję że on niuchając i tropiąc kości wygrzebie jakąś kończynę i zawsze się zastanawiam, co wtedy? A no nic, kariera medialna może.