Chyba przestanę chodzić po górach

To nie będzie budujące, zwłaszcza w kontekście trwania długiego weekendu. Nikt jednak przecież nie obiecywał, że życie będzie tylko pieścić.

Coraz mniej chętnie chodzę w nasze góry, niedługo pewnie przestanę to robić w ogóle. Powód? Ubywająca ilość drzew. Za chwile nie będzie ich wcale. Połacie, gołoborza czy połoniny jakieś, pni i wykrotów. Może przez jakiś czas było to fajne. Ciekawsze widoki, ładna miedzianość traw jesienią. Przez jakiś czas. Obecnie nie znajduje się już kojącej dla oczu i nerwów zieleni, nie ma tej – czekającej za winklem – tajemnicy. Sytuacja nabrzmiewa wiosną, latem lub wczesną jesienią. Podobnie, jak w mieście brak chłodu i wilgoci od wykarczowanej roślinności, tak samo i w górach co raz częściej czeka nas patelnia, zamiast chłodu lasu. Drewno trzeba zwieźć. Nie ma więc już górskich ścieżek, są drogi. Nie tylko szerokie, ale też z rozjechanym i wyrobionym, luźnym, kamienistym podłożem.

Niedawno byłem na Romance, gdzie od dziecka co najmniej raz do roku bywam. Że na kopule szczytu słabo z drzewami, to wiadomo od dawna. Znaczny ubytek jest już widoczny poniżej, w rezerwacie.

Na Romance właśnie przypomniałem sobie o jeszcze jednej uciążliwości. Od dłuższego czasu i tam jest jakiś szlak papieski, czy pątniczy. Niby mi to nie wadzi, co kto lubi, ale jaki to ma sens, jeśli szlak papieski idzie idealnie równo ze szlakiem turystycznym? Takie jakieś znaczenie terenu.

Bez pointy, bo co niby miałoby ją stanowić?