Otwarte lasy i podtrzymanie gatunku

Zdjęcie: Puszcza Piska FB

Zobaczyłem ciekawe zdjęcie w portalu społecznościowym. Tak, to powyżej. Opatrzone było specyficznym komentarzem internauty. Zapamiętałem w związku z tym pewną historyjkę z liceum. Chyba z drugiej klasy. Było to popołudnie, pewnie około 16 godz. jakoś tak w kwietniu, może początkiem maja. Za otwartym oknem pracowni lekko kołysały się świeże liście topoli. Pani profesor od polskiego nawijała coś tam o romantyzmie albo pozytywizmie. Nagle przerwała, bo się spostrzegła, że nikt jej nie słucha. Klasa skupiła się na słuchaniu tego, co na zewnątrz. Tam śpiewał jakiś ptak. Śpiewał? Napinkalał jak szalony. Co istotne, nie było to w zaawansowanym lecie albo jesienią, tylko wczesną wiosną, kiedy te ptaki się dopiero co pojawiły. Istotna świeżość po zimie. Wszyscy słuchali zafascynowani i wiedzieli, że to jest ta chwila, którą nawet po kilkudziesięciu latach nawet będą wspominać. Młodość, wiosna, natura. Pani profesor nie tylko że przerwała perory o dawnych epokach, ale wręcz powiedziała:

- Dobrze, to posłuchajmy chwilę.

Słuchaliśmy rzeczywiście jeszcze chwilę. Nie pamiętam jak dokładnie długą. Po tej chwili w każdym razie jeden kolega, prawie typowy przedstawiciel "matfizu" powiedział na cały głos.

- Samicę woła.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem i skończyło się słuchanie, bo po takim spłyceniu nikt już nie umiał wrócić do poprzedniego klimatu. Pani profesor zresztą tez wykorzystała tą sytuację do wprowadzenia dyscypliny i skupieniu uwagi na swoich perorach.

Tamta sytuacja ogólnie zapadła mi w pamięć i została wydobyta z jej zasobów teraz, jak zobaczyłem na stronie facebookowej Puszczy Piskiej powyższe zdjęcie jelenia. Konkretnie, to komentarz pod nim, widoczny i na zdjęciu niżej. Jeden z pierwszych komentów, brzmiący nie inaczej, jak:

"do samicy leci"

Pewnie reakcje, jak widać, pozostają niezmienne od dziesięcioleci. Oczywiście że dłużej, skoro jeden ze starożytnych poetów utyskiwał na przykład na niesforną młodzież i od kilku tysiącleci jest wciąż to samo. 

Pozostają i mogą pozostawać niezmienne może właśnie dlatego, że trafnie definiują istotę sprawy. Żeby było następne piękno, musi być pęd ku.